Ένα από τα πράγματα που βγάζουν τον πατέρα Ονούφριο από τα ράσα του είναι η αργοπορία. Όχι στα φανάρια ή στη στάση του λεωφορείου εν ημέρα απεργίας. Αυτά υπάγονται στη γενικότερη αργοπορία, ενώ εκείνον η ειδική αργοπορία είναι που τον φουντώνει. Της νύφης. Να περιμένουν οι καλεσμένοι όρθιοι στα σκαλιά της εκκλησίας κι αυτή να κάνει το κομμάτι της. Αυτό, καθώς και το πάτημα του ποδιού του γαμπρού, τον φτάνουνε στα όριά του.

Είναι ορισμένες πεθερές που τον τιμούν τον ρόλο τους. Την έννοια της λέξης την υποστηρίζουν και την ξεπερνούν. Όχι απλώς πενθούν τον έρωτα, μα φροντίζουν να είναι και αυτές που θα τον έχουν σκοτώσει.

Ήταν εκείνη την περίοδο λες κι είχε πέσει απ’ τον ουρανό βαριά κατάρα, να μας ζητούν το εκκλησάκι μόνο τρελοί. Πολλοί τρελοί. Πολύ τρελοί. Μας είχε τηλεφωνήσει από το προηγούμενο απόγευμα πως θα έρθει ένα ζευγάρι. Ορθόδοξος αυτός, καθολική εκείνη. Κάθισα από νωρίς να προετοιμάσω καταλλήλως τον Πατέρα Ονούφριο, να κατατοπιστεί. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολλές οι κουβέντες που ανοίγονται, είναι πολλά τα ερωτήματα που τίθενται, είναι πολλές οι απαντήσεις που ζητιούνται και δεν περισσεύει πάντοτε υπομονή. Ας γνωρίζει τι τον περιμένει να το διαχειριστεί καλύτερα.

Μας είχε βγει το λάδι κείνη την περίοδο, αλλά το αναπληρώναμε σε ρύζι. Εγώ ήμουν διαρκώς πίσω από μια χαλασμένη ηλεκτρική και ίδρωνα να ρουφάω ένα – ένα τα σπυριά κάτω απ’ τα στασίδια. Μόλις τελείωνα έριχναν φρέσκα. Ο Πατήρ Ονούφριος είχε βγάλει στη γλώσσα μαλλί και το πήγαινε από «Δι Ευχών» σε «Ευλογητός» και τούμπαλιν. Τα ξέραμε βέβαια αυτά, ήμασταν συνηθισμένοι.

Μια Κυριακή πρωί μετά τη Λειτουργία, αποθύμησε ο πατήρ Ονούφριος ουζάκι με μεζέ. Ήταν όντως ώρα για δεκατιανό, όμως δεν ήτανε αυτή η αιτία. Στην πραγματικότητα ήθελε να δοκιμάσει τις παστές σαρδέλες που του είχε φέρει ένα παπαδοπαίδι του από τη Μυτιλήνη. Καλλονής. Του τις αράδιασα σε ένα πιάτο, του πήγα και μια φρατζόλα ψωμί στο πεζούλι που λιαζόταν σαν τον γάτο, κι ήμουν έτοιμος να φύγω, όταν τον άκουσα να με ρωτά:

Όλο το πρωινό ο πατήρ Ονούφριος το είχε περάσει μπροστά στον καθρέφτη, καμαρώνοντας τα καινούργια του άμφια. Σαν παιδί έκανε. Τα φόραγε, τα έβγαζε, τα κοίταζε, τα δίπλωνε, τα σήκωνε, τα κατέβαζε, μια το δεξί μανίκι, μια το αριστερό. Φορούσε τα γυαλιά και παρατηρούσε τα σχέδια. Χάιδευε τα κεντήματα. Του είχε έρθει δώρο ουρανοκατέβατο ή μάλλον, εκ θαλάσσης. Από οικογένεια εφοπλιστάδων. Ο μπαμπάς της νύφης είχε φαίνεται μεγάλο καημό να την παντρέψει, διότι την είχε βέβαια καλοπροικισμένη, αλλά μονάχα αυτός. Η φύση ξέχασε να την προικίσει. Και ήταν άσχημη. Πολύ άσχημη. Κακάσχημη ήταν. Δε βλεπόταν.

«Τω καιρώ εκείνω, είπεν ο…» Πατήρ Ονούφριος να δρομολογήσει καινούργιες αποφάσεις, ένεκα των περιπετειών της υγείας του και προκειμένου να μην μεταβεί εκτάκτως «εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως». Είπε να ελαττώσει το αλάτι, τη ζάχαρη και τις ταραχές. Είπε και να αυξήσει την ξεκούραση. Και επειδή τα πρώτα τα είπε αλλά δεν τα έπραξε, στο τελευταίο τα έδωσε όλα. Καθιέρωσε απαρέγκλιτη, απαράβατη και απαραβίαστη μεσημεριανή σιέστα - δύο με τέσσερις καθημερινώς - ώστε να σηκώνεται το απόγευμα δυναμωμένος και ορεξάτος. Κάθε απόγευμα, εξόν από εκείνο που στο ξύπνημα τον είδα αλαφιασμένο και με τρεμάμενη γενειάδα.

Πάνε χρόνια από εκείνον τον γάμο, μα έχω ακόμη ραγισμένο το ρουθούνι μου από τη μυρωδιά του. Εκατοντάδες ανθάκια χιώτικης μανταρινιάς είχαν στολίσει το εκκλησάκι μας. Ίδια ανθάκια βαστούσε και ο γαμπρός για να τα δώσει στη νύφη, ίδια είχε καρφιτσώσει στο πέτο του, ίδια είχε και η νύφη πλεγμένα στα μαλλιά της που όταν τ’ αντίκρυσα νόμισα πως κάποιος τα είχε ρίξει στο Αιγαίο από ένα  κατάστρωμα πλοίου και εκείνα πελαγοδρομούσαν.

Δεν με είχε προετοιμάσει ο πατήρ Ονούφριος και μου ήρθε κάπως απότομο, να τρέχω αξημέρωτο με ένα σωρό μπαγκάζια στα χέρια, προκειμένου να παντρέψουμε ένα ζευγάρι που κατοικούσε στην άλλη άκρη του Θεού. Χρειαστήκαμε με το ταξί πάνω από ώρα και τα χρειαστήκαμε, διότι ο ταξιτζής μας έβγαλε μια σούμα λυπηρότερη κι από λυπητερή.

Ο γάμος ήταν κανονισμένος για νωρίς το απόγευμα. Μην κοιτάς πότε έγινε. Είχε ξεκινήσει με λαμπρές προοπτικές. Το ζευγάρι δεν είχε εκφράσει απαιτήσεις. Ούτε βιολιά να τους υποδεχτούν, ούτε νταούλια να τους αποχαιρετήσουν, ούτε ζουρνάδες, ούτε λυράρηδες, ούτε το ρύζι να πέφτει με τη φορά του ανέμου, γιατί άμα πέφτει με την αντίθετη δεν μας κάνει, ούτε να καίνε μόνο τα δεξιά καντήλια, γιατί άμα καίνε και τ’ αριστερά δεν μπορούμε, ούτε να λιβανίζουμε μόνο με τριαντάφυλλο, γιατί άμα λιβανίζουμε με γιασεμί μας πιάνει δύσπνοια, ούτε η νύφη να πέφτει εξ ουρανού με το γαμπρό να αναδύεται εν τω μέσω της θαλάσσης. Απλότις και λιτότις. Το καλύτερο για εμάς.

Ήταν από τις περιπτώσεις που δεν είχαν ξεκινήσει καθόλου καλά. Μας ζητούσαν γάμο και βάφτιση μαζί. Να παντρευτεί αρχικώς το ζευγάρι και εν συνεχεία, να βαφτιστεί το παιδί τους που ήταν κοντά τριών ετών. Tέτοια που συγχύζουν τον Πατέρα Ονούφριο.

Ήταν να φτάσει η νύφη με βάρκα. Πράγματα συνηθισμένα. Όλες όσες μας έρχονταν αυτό είχαν κατά νου: καΐκάκι, κουπάκι, πλιτς – πλατς το κυματάκι, να αλατιστούν καλά – καλά και ύστερα, να μπουν στην εκκλησία σαν παστοί μπακαλιάροι.