Οι ερευνητές εξέτασαν 1366 άνδρες που δεν είχαν παντρευτεί πριν από την εισαγωγή τους στη μελέτη, παντρεύτηκαν κατά τη διάρκεια της και παρέμειναν παντρεμένοι. Οι συμμετέχοντες συγκριθήκαν με μια ομάδα έλεγχου που διέφερε μονό στο ότι απαρτιζόταν από άγαμους.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι συμμετέχοντες δεν ήταν πιο ευτυχισμένοι μετά το γάμο σε σύγκριση με το πώς ήταν πριν, αλλά σε σύγκριση με το πώς θα ήταν εάν δεν είχαν παντρευτεί. Ίσως ο μηχανισμός που εξηγεί τα ευρήματα να σχετίζεται με την καλή προσαρμογή σε μια μακρόχρονη συντροφική σχέση και όχι τόσο με το γάμο αυτό καθεαυτό.
Οι ειδικοί βέβαια σημειώνουν ότι η ευτυχία μέσα σε ένα γάμο μπορεί να μην προκαλεί το ίδιο ενθουσιασμό με την ευτυχία που ένιωθαν οι δύο σύντροφοι κατά την πρώτη περίοδο της γνωριμίας τους, αλλά ωστόσο είναι ένα θετικό γεγονός ζωής που βοηθά τα ζευγάρια να διατηρήσουν το ικανοποιητικό επίπεδο ευτυχίας που είχαν και πιο πριν.
Στην πρώτη φάση μιας σχέσης οι εμπειρίες που χαρίζουν απόλαυση και ικανοποίηση είναι πολλές, απελευθερώνουν ντοπαμίνη, ενεργοποιούν τα κέντρα ανταμοιβής του εγκεφάλου και ωθούν τα άτομα να αναζητούν ξανά και ξανά την ίδια πηγή απόλαυσης και ευφορίας. Μετά το γάμο ο ενθουσιασμός περιορίζεται, όπως και οι συνεχόμενες εκκρίσεις ντοπαμίνης.
Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι οι προσδοκίες που έχει κανείς από τον γάμο σχετίζονται σημαντικά με το τύπο προσκόλλησης των δύο συντρόφων. Ο τύπος προσκόλλησης είναι ένας όρος δανεισμένος από την επιστήμη της ψυχολογίας, ο οποίος αναφέρεται στο πως το σύνολο των εμπειριών της παιδικής ηλικίας και ιδιαίτερα αυτών που συμπεριλαμβάνουν τη σχέση με τους γονείς, ελέγχουν τον τρόπο διαχείρισης των σχέσεων στη μετέπειτα ζωή. Πάνω από τους μισούς αμερικανούς έχουν τον υγιή, ασφαλή τύπο προσκόλλησης, αλλά υπάρχει κι ένα 45% που ανήκει στην κατηγορία της μη ασφαλούς προσκόλλησης. Η μη ασφαλής προσκόλληση μπορεί να δημιουργήσει άγχος και να δυσκολέψει τα άτομα στην αναζήτηση συμπαράστασης κι ενθάρρυνσης, καθώς επίσης και να οδηγήσει σε μια επιθυμία υποτίμησης, ή και αποφυγής των σχέσεων στο σύνολο τους.
Στα συμπεράσματα της μελέτης μάλιστα, οι συγγραφείς τονίζουν πως εάν ένας άνδρας κατανοήσει και ξεκαθαρίσει το δικό του τύπο προσκόλλησης, θα είναι περισσότερο ικανός να κατανοήσει και αυτόν της συζύγου του. Άλλωστε, το μεγάλο θετικό του γάμου είναι ότι οι δύο σύντροφοι ανήκουν επίσημα στην ίδια ομάδα και μπορούν να συνεργαστούν, έτσι ώστε να τροποποιήσουν τους τύπους προσκόλλησης τους, με γνώμονα την προαγωγή μιας υγιούς σχέσης που εμπνέει ασφάλεια, ικανοποίηση και ευτυχία.
